Wednesday, January 2, 2008

Οι πρώτες σκέψεις του 2008

Η ζωή αξίζει μόνο όταν την ζεις στα όρια της.


Το λες όταν είσαι έφηβος και το περιβάλλόν σου, σου δίνει τα φτερά για να το ζήσεις.


Και ανακαλύπτεις, καθημερινά, όσα περισσότερα αντέχεις. Δοκιμάζεις τα πάντα και κάποια, που είναι πιο ενδιαφέροντα, τα πας στα όρια. Συνήθως μεγάλα και δυσεύρετα όρια έχουν οι επικίνδυνες δραστηριότητες. Και αυτό τις κάνει και πιο ενδιαφέρουσες. Και όσο πιο κοντά στο όριο βρίσκεσαι, τόσο πιο δυνατός και συνεπαρμένος νιώθεις. Το μυαλό εθίζεται στο ρίσκο και την έκσταση του κινδύνου και του οριακού. Η πραγματικότητα, η καθημερινότητα είναι πολύ βαρετές και χρειάζεσαι ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή, για να τις αποφύγεις. Το εισιτήριο δεν είναι ίδιο πάντα. Αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο και από τις διαθέσιμες επιλογές.


Αλλά το σώμα και η ψυχή, όσα ταξιδια και να κάνουν, παραμένουν ιδιοκτησία της καθημερινότητας και αποτελεί τραγική ουτοπία, να πιστεύεις ότι δεν θα σε ξαναδιεκδικήσει. Θα σε ταπεινώσει με μια αισχρά βαρετή δουλειά, θα σε χρεώσει με κάποιον δύσκολο συγγενή, θα σου στέλνει καθημερινά δυσβάσταχτες, οικονομικές υποχρεώσεις. Αν όλα αυτά δεν σε δέσουν γερά στο έδαφος και δεν σε πείσουν ότι της ανήκεις, θα σου στείλει, με χαρακτηριστική ευκολία, έναν πόνο, μια αδυναμία η και μια δυσλειτουργία. Μπορεί να μην το αξίζεις καν. Να μην της έχεις δώσει τέτοιο δικαίωμα. Αλλά της ανήκεις και αυτό είναι αρκετό. Και αν το αξίζεις, παίρνεις μπόνους δώρο, το μεγάλο πακέτο των τύψεων.


Θα μπορούσες να το αντιμετωπίσεις ως ένα άναρχο σύστημα δικαιοσύνης. Κάθε δράση, έχει αντίδραση. Μπορεί στην Φυσική, η αντίδραση να υπολογίζεται και να είναι ανάλογη αλλά όχι και στην ζωή.


Κάποια στιγμή, μεγαλώντας και έχοντας την πραγματικότητα, να σε τιμωρει καθημερινά για κάθε ανάρμοστη επιλογή, απομακρύνεσαι από τα όρια. Μπορεί να μην μαθαίνεις εύκολα, αλλά αρχίζεις και φοβάσαι πιο εύκολα. Και είναι χειρότερα. Και έτσι μεγαλώνεις. Και γίνεσαι πιο σοφός, γιατί μπορείς να προβλέψεις, πόσο πολύ θα στοιχήσει κάθε υπέρβαση ορίου. Και αρχίζεις να επιλέγεις συνειδητά τα όρια. Όσο αντέχεις και όσο αξίζει.


Το 2008 με βρίσκει στα 30 και πολύ σοφή. Πολύ περισσότερο από όσο θα ήθελα και πολλές φορές νομίζω... πολύ περισσότερο από όσο αντέχω. Έχω γύρω μου ανθρώπους, που βιώνουν αυτά, που εγώ έχω ξεπεράσει και άλλοτε χαίρομαι γιατί μπορώ να προβλέψω ότι θα γίνουν πιο σοφοί και άλλοτε στεναχωριέμαι γιατί και πάλι μπορώ να προβλέψω ότι θα πονέσουν ή θα φοβηθούν πολύ. Ξέρω ότι δεν μπορώ να βοηθήσω. Τα λόγια είναι επιφανειακά και οι περιπτώσεις μοναδικές. Το δε παιχνίδι ατομικό. Μπορώ απλά να είμαι εκεί αν κολλήσουν, αν φοβηθούν πολύ, αν χάσουν τον προσανατολισμό τους ή απλά νιώσουν μοναξιά.


Ευχομαι το 2008...


...να παραμείνουν στην ζωή μου εκείνοι, που είναι ένα βήμα πριν από εμένα στα προσωπικά τους όρια, για τους βοηθήσω, όσο μου επιτρέψουν....


...να παραμείνουν στην ζωή μου εκείνοι, που στέκονται δίπλα μου και βιώνουμε καθημερινά, την σκληρή πραγματικότητα μαζί, χωρίς φόβο και μοναξιά...


...να παραμείνουν στην ζωή μου εκείνοι, που είναι ένα βήμα μετά από εμένα και τόσα χρόνια, ανακουφίζουν την ψυχούλα μου όταν πονάει και όταν φοβάται...


και να είναι γεμάτο από πολλές και αξιόλογες, συνειδητοποιημένες υπερβάσεις ορίων. Μπορεί να μην είμαι πλέον έφηβη αλλά είμαι σοφή και έτσι χαίρομαι πιο πολύ ότι επιλέγω να πάθω!

6 comments:

Anonymous said...

Κοίτα, υπάρχουν δύο δεδομένα για μένα:

1. Η ζωή είναι άδικη (π.χ. ένα παιδάκι που γεννιέται εν μέσω ενός πολέμου βλ. Ιράκ δε θα έχει ποτέ τις ίδιες δυνατότητες και προοπτικές με ένα άλλο που γεννιέται στο Παρίσι σε μια νορμάλ οικογένεια) και

2. Δεν υπάρχει καμία έξοδος από αυτό το σύστημα (δηλ. καμία θρησκεία δεν απαλύνει αυτή την αδικία με μια αόριστη υπόσχεση αποκατάστασης της αδικίας σε μια άλλη ζωή)

Άρα; Το μόνο που μας μένει και πραγματικά έχουμε στα χέρια μας είναι να το παλέψουμε όσο μπορούμε εδώ και τώρα. Έχουμε πολύ χρόνο και πολλές δυνάμεις (περισσότερες απ' όσες πιστεύουμε) να αλλάξουμε τα πράγματα και να τα κάνουμε πιο καλά για εμάς, χωρίς να βλάψουμε τους γύρω μας. Δεν είναι αρκετό αυτό ως αφετηρία;

Καλή χρονιά :)

dragongrrrr said...

*smoooooooch*

mafaldaQ said...

@ porcupine: Άδικη πολύ αλλά η αδικία γεννάει τους καλύτερους μαχητές! Καλή χρονιά γεμάτη μάχες λοιπόν!

dimza said...

Πράγματι η ζωή αξίζει στο όριο. Θα δανειστώ και τα λόγια του Κέραουκ από το "Στο Δρόμο" για να συμφωνήσω: "...Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριώνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά..."

Το ότι νιώθεις στα 30 σοφή, είναι μια κατάκτηση. Εγώ, που πλησιάζω τα 40, δεν τα έχω καταφέρει ακόμη.

Καλώς όρισες και καλή χρονιά

Υ.Γ. Πακέτα τύψεων υπάρχουν παντού. Ας τα προσπεράσουμε...

artemis said...

the perfect soundtrack: "extreme ways" -- moby

Roadartist said...

Καλη χρονια να εχεις..
καλώς σε βρήκα!