Angouleme Trivia!

1. Είναι η πρώτη φορά, που η Ιφιγένεια και η Μελίνα, επισκέπτονται την Γαλλία! Να ευχηθούμε να ακολουθήσουν και άλλες πολλές!

2. Στο αεροδρόμιο, στον έλεγχο για τα μεταλλικά αντικείμενα, μόνο η Αργυρή "χτύπησε", γεγονός ψιλοαναμενόμενο και λόγω ονόματος :)!

3. Στο ίδιο σημείο, είδαμε να περνάει από εκεί που περνάνε οι τσάντες, ένα κλουβάκι, με ένα σκυλάκι! Είμασταν διατεθιμένες να πληρώσουμε πολλά, να δούμε πως φαίνεται, στην οθόνη του ελεγκτή. Είμασταν επίσης σίγουρες ότι θα έβγαινε μεταλλαγμένο!

4. Στο τρένο, στο κουπέ υπήρχαν μικρά φωτάκια σαν φακοί, δίπλα σε κάθε μαξιλάρι. Όλα δούλευαν εκτός από το δικό μου :(!

5. Στο σερβίρισμα του φαγητού, το φαγητό τελείωσε μόλις έφτασε η σειρά μας και έπρεπε να περιμένουμε να ξαναγεμίσει το καροτσάκι και να τελειώσουν οι αναταραχές, για να φάμε!

6. Κατασκηνώσαμε μπροστά στο check-in της Air France, περιμένοντας να έρθει κάποια να μας κάνει check-in. Εκεί 2 κάθισαν πάτωμα και τραγουδούσαν κουμπαγιά, περιμένοντας να τις ελεήσει κάποιος/α και 2 κάθισαν σε ιδιοτυπη θέση τύπου "γιογιο" και ήλπιζαν να μην τσουλήσουν! Δεν αποκαλύπτω, ποια είναι ποια!

7. Με κυνηγούσε στο αεροδρόμιο (check-in, έλεγχος boarding passes, καφέ, έλεγχος ασφάλειας) ένα καρώ, ροζ-μωβ, χνουδωτό, καπελοτραγιάσκα μαζί με την κομίστρια του! Αυτό το καπέλο... απλά το θέλω!!! Άμα κάνετε λίγη υπομονή, θα δείτε και φωτογραφία!

8. Δεν συναντήσαμε μέχρι αυτήν την στιγμή, κάποιο φλαμίνγκο! Μόνο περιστέρια, οπότε δεν αντιμετωπίζουμε κάποιο έκτακτο πανικό!

9. Η πιο ελαφρια βαλίτσα ζύγιζε 10,3 κιλά και η πιο βαριά 16 κιλά! Άμα βρείτε σε ποιαν ανήκει η κάθε βαλίτσα, κερδίζετε ένα πολύ ελαφρύ δωράκι από Angouleme!

10. Στο κουπέ και πάλι, μια μόνο κατάφερε να κοιμηθεί σχεδόν από την αρχή του ταξιδιού, μέχρι το τέλος και μάλιστα χωρίς διακοπές. Μετά από κουβέντα καταλήξαμε ότι το μυστικό της επιτυχίας είναι η γιόγκα! Όποιος/α το βρει, κερδίζει ένα μεγάλο μπράβο γιατί ακόμα δεν ξεκινήσαμε και βγήκαμε υπέρβαρες.

11. Τυπικός διάλογος ανάμεσα σε μια από εμάς και έναν γάλλο υπάλληλο, στο σταθμό των τρένων:

- Ι don't speak french!

- I don't speak english!

- This is ticket?

- Yes

- This is train?

- Yes.

- Were wagon?

- 16

- Eeeee yes (και δείχνει...)?

- Eeee there (και δείχνει...)

12. Στο αεροπλάνο για Παρίσι, η Μελίνα σκέφτηκε για πρώτη φορά, σοβαρά, το ενδεχόμενο, τα μάνγκα να είναι στα γαλλικά. Μετά, άρχισε να πιστεύει ότι υπάρχουν τέτοιες πιθανότητες κσι η Αργυρή, προσπαθεί να την παρηγορήσει.

13. Πολλοί φίλοι, μας έστειλαν sms για να μας αποχαιρετήσουν... Ωστόσο, μόνο ένας βούρκωσε, ως τυπικό του χαρακτηριστικό... Όποιος το βρει, δεν κερδίζει κάτι γιατί όλοι ξέρουμε ποιος κλαίει με το παραμικρό!

14. Ακούσαμε το "Προσοχή στο διάκενο¨, ελληνιστί μαϊντ δι γκαπς, τουλάχιστον σε κάθε σταθμό εντός Αττικής!

15. Φάγαμε γλυκάκι, με όψη ελαφρόπετρας, άρωμα συντηρητικού, εντύπωση τουβλου και γεύση αρχικά ελαφροπετρας και στη συνέχεια μάλλον brownies!

16. Πληρώσαμε 1,5 ευρώ για 0,5lt νερό σε αυτόματο πωλητή. Το θέμα νερό θα μας δυσκολέψει τις ημέρες, που θα είμαστε εδώ!

17. Στο τρένο για Limoges, μου κάνανε την πρώτη μου τράκα σε τσίχλα... Μάλλον δηλαδή γιατί είπε μπον-μπον, γκαμ και μάλιστα αφού με είχε δει να τρώω 5 mentos (πακέτα)!

18. Στην πανσιόν ανακαλύψαμε ότι η ξενοδόχα ασχολείται εντατικά με την τέχνη! Το κακό είναι ότι η τέχνη δεν ασχολείται μαζί της! Σύντομα φωτογραφίες και από εδώ!

Και όλα αυτά μόνο σε 24 σχεδόν ώρες!

Angouleme - Έγινε η αρχή!

Και έτσι ξεκινήσαμε!

Όταν μπήκα στο σταθμό, ένιωθα ότι είχα αργήσει πολύ. Φανταζόμουν τα κορίτσια να έχουν επιβιβαστεί στο τρένο και να απλώνουν τα χέρια από το παράθυρο για να με βοηθήσουν να ανέβω και εγώ!

Αλλά ο σταθμός άδειος και σε μια γωνίτσα, κουλουριασμένη, μια σκουρόχρωμη φιγούρα με μια μπλε βαλίτσα! Η Μελίνα. Πρώτη όπως πάντα, ήρεμη και εξοπλισμένη με φόρμες για καλό και άνετο ύπνο! Με τους Zeppelin! Ευγενής πόθος ή προσδοκία; Με κοιτάει κάπως περίεργα για να σιγουρευτεί ότι είμαι εγώ. Μα ποια άλλη μπορεί να είμαι; Είναι οι φακοί, που δεν φοράω και ξέρεις... αλλά θα κοιμηθούμε... οπότε... Αγκαλιές και φιλιά και χαρές!

Σε λίγο, μπαίνει στον μεγάλο χώρο αναμονής, μια χάλκινη βαλίτσα, με πολύ φασαρία και μια κοκκινομάλλα κοπελιά, που χαμογελάει μέχρι τα αυτιά! Αγχωμένη αλλά και χαρούμενη, χαιρετάει και αδειάζει σε δευτερόλεπτα την τσάντα, για έναν τελευταίο έλεγχο! Εισιτήριο, ταυτότητα, χάρτες... κι όμως κάτι ξέχασα... πρέπει να ελέγξω! Τσεκάρει τον πίνακα των αναγγελιών, ρίχνει μια τελευταία ματιά σε βαλίτσα, μας δείχνει πως το πρωί ταξίδεψε πάνω της και ήταν σαν να οδηγούσε το λεωφορείο!

Καταφτάνει και η Ιφιγένεια. Χαμόγελο πλατύ και μια κατακόκκινη βαλίτσα! Light traveling στην κυριολεξία! Γεμάτη ενέργεια αλλά και ηρεμία. Τσεκάρουμε τις φόρμες και την "θα κοιμηθώ σε ένα κουπέ σε λίγο" αμφίεση! Στην θέα των εισιτηρίων, όλες χαιρόμαστε! Είναι γεγονός! Ξεκινάμε για Angouleme!

Τώρα από το Αεροδρόμιο Βενιζέλος, ετοιμαζόμαστε να αλλάξουμε χώρα! Γυρνοβολάμε σαν τα κοτόπουλα και περιμένουμε την αναγγελία της πτήσης! Είμαστε ενθουσιασμένες αλλά και κουρασμένες!

Θα ανεβάζω πληροφορίες τακτικά! Για να ταξιδέψετε μαζί μας! Ειδικά εκείνη η καημένη, που πήζει στο διάβασμα, στο σπίτι και όλες θα θέλαμε να είναι εδώ!

Εκτεθήκαμε...

Ανεπανόρθωτα! Ακριβώς μια εβδομάδα πριν, καθόμασταν στο Φρουτότυπο, λιγάκι αγχωμένοι, λιγάκι μαζεμένοι, λιγάκι ανήσυχοι και απαντούσαμε σε διάφορα ερωτήματα...Σήμερα το πήγαμε λίγο πιο πέρα.

Να το πάρω όμως από την αρχή. Εγώ είμαι μια περήφανη bookcrosser! Τον Νοέμβριο του 2006, διάβασα ένα άρθρο, στην Καθημερινή, για ένα κίνημα, κάποιων "ρομαντικών", λιγάκι τρελών και πολύ αισιόδοξων και κυρίως γενναιόδωρων ανθρώπων, που απελευθερώνουν βιβλία. Τα έλεγε πολύ όμορφα. Με ενθουσίασε. Μπήκα αμέσως και έγινα μέλος. Εύκολο ήταν εξάλλου. Μετά όπως συνηθίζω διάβασα όλα τα faqs, όλα τα references και κάποια στιγμή μπήκα και στο ελληνικό forum. Παρακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια, forum της γραφιστικής κοινότητας αλλά ποτέ δεν έχω γράψει. Αυτό το forum, μου έκανε ένα κλικ και αποφάσισα ότι εκεί μπορώ να μιλήσω. Μετά ήρθε το ballyclaus, η Δαφνούλα, ο ZlatkoGR, το Comicbookbox, η πρώτη συνάντηση παράδοσης, η ξεψαρωτική ερώτηση του Αλέξανδρου για την τηλεόραση στην κρεβατοκάμαρα, το πρώτο meetup, η πρώτη γιάφκα, οι επόμενες γιάφκες, τα challenges, οι απελευθερώσεις βιβλίων, η αναζωπύρωση της αγάπης μου για τα βιβλία, οι πρώτες εξορμήσεις εκτός Θεσσαλονίκης προς άλλες ζώνες όπως Λάρισα και Βόλο.... αααα και ένα χαρούμενο τσούρμο, που τρώει πολύ, γελάει πολύ, διαβάζει πολύ, πάει πολύ κινηματογράφο, ξενυχτάει συζητώντας, έχει μονίμως κάτι ενδιαφέρον να κάνει και χωρίς να το έχεις ζητήσει... σε παρασέρνει εκεί που πάντα ήθελες να πας αλλά δεν ήθελες να πας μόνος.

Με λένε mafaldaQ και είμαι 30 χρονών. Έχω κάνει 320 βιβλία register και έχω καταφέρει να απελευθερώσω περίπου τα μισά! Ο πιο μακρινός προορισμός είναι το Λονδίνο, όπου και απελευθέρωσα βιβλία μου αλλά ακόμα δεν έχουν πιαστεί! Για εμένα το bookcrossing είναι το σύγχρονο μήνυμα στο μπουκάλι. Μόνο που μπορώ και παρακολουθώ ποιος θα το διαβάσει και πως θα τον αγγίξει, αυτό που εγώ άφησα να φύγει, από εμένα, γεμάτο από τις σκέψεις μου και την αγάπη μου. Αυτά δήλωσα στον κ. Σάκη Ιωαννίδη, δημοσιογράφο για την Μακεδονία και την ΕΡΤ3. Και μετά ένιωσα ότι δεν τα είπα όλα! Ότι είπα μόνο αυτά, που πίστευα ότι θα κάνουν και άλλους να χαρούν και να θελήσουν να το αγαπήσουν όσο εγώ. Έπρεπε κανονικά να πω: Για εμένα το bookcrossing είναι το χαρούμενο τσούρμο!

Δέχτηκα να απαντήσω σε ερωτήσεις, που οι τυπικές απαντήσεις, αδικούν τον τρόπο που νιώθω, να φωτογραφηθώ ενώ επιμένω να θέλω να παραμένω πίσω από τον φακό, να κοιτάω το φακό μιας κάμερας και να μην ιδρώνω, στην ιδέα της εικόνας μου και της εντύπωσης, που θα έχουν οι άλλοι, οι ξένοι, για εμένα. Γιατί εγώ το αγαπάω και δεν με νοιάζει! Μεγάλο βήμα η έκθεση! Αλλά ήταν και το τσούρμο εκεί και μετά πήγαμε για φαγητό...

Οι πρώτες σκέψεις του 2008

Η ζωή αξίζει μόνο όταν την ζεις στα όρια της.

Το λες όταν είσαι έφηβος και το περιβάλλόν σου, σου δίνει τα φτερά για να το ζήσεις.

Και ανακαλύπτεις, καθημερινά, όσα περισσότερα αντέχεις. Δοκιμάζεις τα πάντα και κάποια, που είναι πιο ενδιαφέροντα, τα πας στα όρια. Συνήθως μεγάλα και δυσεύρετα όρια έχουν οι επικίνδυνες δραστηριότητες. Και αυτό τις κάνει και πιο ενδιαφέρουσες. Και όσο πιο κοντά στο όριο βρίσκεσαι, τόσο πιο δυνατός και συνεπαρμένος νιώθεις. Το μυαλό εθίζεται στο ρίσκο και την έκσταση του κινδύνου και του οριακού. Η πραγματικότητα, η καθημερινότητα είναι πολύ βαρετές και χρειάζεσαι ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή, για να τις αποφύγεις. Το εισιτήριο δεν είναι ίδιο πάντα. Αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο και από τις διαθέσιμες επιλογές.

Αλλά το σώμα και η ψυχή, όσα ταξιδια και να κάνουν, παραμένουν ιδιοκτησία της καθημερινότητας και αποτελεί τραγική ουτοπία, να πιστεύεις ότι δεν θα σε ξαναδιεκδικήσει. Θα σε ταπεινώσει με μια αισχρά βαρετή δουλειά, θα σε χρεώσει με κάποιον δύσκολο συγγενή, θα σου στέλνει καθημερινά δυσβάσταχτες, οικονομικές υποχρεώσεις. Αν όλα αυτά δεν σε δέσουν γερά στο έδαφος και δεν σε πείσουν ότι της ανήκεις, θα σου στείλει, με χαρακτηριστική ευκολία, έναν πόνο, μια αδυναμία η και μια δυσλειτουργία. Μπορεί να μην το αξίζεις καν. Να μην της έχεις δώσει τέτοιο δικαίωμα. Αλλά της ανήκεις και αυτό είναι αρκετό. Και αν το αξίζεις, παίρνεις μπόνους δώρο, το μεγάλο πακέτο των τύψεων.

Θα μπορούσες να το αντιμετωπίσεις ως ένα άναρχο σύστημα δικαιοσύνης. Κάθε δράση, έχει αντίδραση. Μπορεί στην Φυσική, η αντίδραση να υπολογίζεται και να είναι ανάλογη αλλά όχι και στην ζωή.

Κάποια στιγμή, μεγαλώντας και έχοντας την πραγματικότητα, να σε τιμωρει καθημερινά για κάθε ανάρμοστη επιλογή, απομακρύνεσαι από τα όρια. Μπορεί να μην μαθαίνεις εύκολα, αλλά αρχίζεις και φοβάσαι πιο εύκολα. Και είναι χειρότερα. Και έτσι μεγαλώνεις. Και γίνεσαι πιο σοφός, γιατί μπορείς να προβλέψεις, πόσο πολύ θα στοιχήσει κάθε υπέρβαση ορίου. Και αρχίζεις να επιλέγεις συνειδητά τα όρια. Όσο αντέχεις και όσο αξίζει.

Το 2008 με βρίσκει στα 30 και πολύ σοφή. Πολύ περισσότερο από όσο θα ήθελα και πολλές φορές νομίζω... πολύ περισσότερο από όσο αντέχω. Έχω γύρω μου ανθρώπους, που βιώνουν αυτά, που εγώ έχω ξεπεράσει και άλλοτε χαίρομαι γιατί μπορώ να προβλέψω ότι θα γίνουν πιο σοφοί και άλλοτε στεναχωριέμαι γιατί και πάλι μπορώ να προβλέψω ότι θα πονέσουν ή θα φοβηθούν πολύ. Ξέρω ότι δεν μπορώ να βοηθήσω. Τα λόγια είναι επιφανειακά και οι περιπτώσεις μοναδικές. Το δε παιχνίδι ατομικό. Μπορώ απλά να είμαι εκεί αν κολλήσουν, αν φοβηθούν πολύ, αν χάσουν τον προσανατολισμό τους ή απλά νιώσουν μοναξιά.

Ευχομαι το 2008...

...να παραμείνουν στην ζωή μου εκείνοι, που είναι ένα βήμα πριν από εμένα στα προσωπικά τους όρια, για τους βοηθήσω, όσο μου επιτρέψουν....

...να παραμείνουν στην ζωή μου εκείνοι, που στέκονται δίπλα μου και βιώνουμε καθημερινά, την σκληρή πραγματικότητα μαζί, χωρίς φόβο και μοναξιά...

...να παραμείνουν στην ζωή μου εκείνοι, που είναι ένα βήμα μετά από εμένα και τόσα χρόνια, ανακουφίζουν την ψυχούλα μου όταν πονάει και όταν φοβάται...

και να είναι γεμάτο από πολλές και αξιόλογες, συνειδητοποιημένες υπερβάσεις ορίων. Μπορεί να μην είμαι πλέον έφηβη αλλά είμαι σοφή και έτσι χαίρομαι πιο πολύ ότι επιλέγω να πάθω!